ДӨРӨӨ

Гээгдсэн дөрөө дахиж эзэндээ олддоггүй гэж хаа нэгэнтээ сонссонсон. Үнэн байх аа.
Багадаа би аавынхаа хайртай жийжүү дөрөөний өрөөснийг үдэш хонь хотлуулах хоорондоо гээчихсэн юм. Аавыг сум ороод бүрийгээр ирэхэд зөрж морийг нь унаад урд энгэр дэх хонио наашлуулахаар гарсансан. Морь унавч хөл нь дөрөөндөө хүрэхгүй балчирхан байж дээ.
Хонио хотлуулчихаад морио аргамжихаар эмээлийг нь автал өрөөсөн дөрөө байдаггүй. Сар ч үгүй бүрхэг үдэш таарсан байв.
Өглөө эртхэн босоод үдэш хонь эргүүлсэн газраараа аавынхаа дөрөөг хэчнээн хайгаад ч олсонгүй. Тэр дор нь хүн олоод авчихсан юм уу бүү мэд, яг л усанд хаясан чулуу шиг ор сураггүй болсонсон. Бүр манайхан гэрээрээ зунжингаа хайсан гээч...
Хайртай дөрөөг нь гээлээ гэж аав хатуурхаагүй. Харин би харамсаад хоцров. Тийм уран хийцтэй жийжүү дөрөө дахин бараг л олдохгүй дээ. Олдлоо ч өвөг дээдсээс нь өвлөгдөн ирсэн аавын минь хайртай дөрөөг орлохгүй биз ээ...
Хорвоогийн юм бүхнийг мөнх мэтээр бодож асан хонгорхон насандаа нэг л өдөр аавгүй болов. Гэрийн хоймор эзгүйрч, орох байх газар олдохгүй, орчлонгийн амьдрал биднээс нүүр буруулсан юм шиг санагдаж, хагацлын нулимс хамар шархируулан зөнгөөрөө урсаж байв. Заримдаа хайртэй дөрөөг нь хаячихаагүй бол аав минь ертөнцийн мөнх бусыг ид залуу насандаа үзүүлэхгүй байсан юм шиг санагддагсан.
Хожим оюутан болж, үргэлжлүүлэн амьдрал хөөж хот орон газар суурьшлаа. Нэгэн зуны амралтаараа нутагтаа очихдоо мөнөөх л гээсэн аавынхаа хайртай жийжүү дөрөөг олчихож магадгүй гэж найдан хаясан газраараа өдөржин эрж билээ. Хорин жил гээсэн дөрөөний тухай бодол сэтгэлд тээгдсэн хэрэг. Маргааш өглөө нь олдоогүй юм чинь хорин жилийн дараа яасан ч гэж олдохов дээ...
Тэгээд л насан зүг одсон аавтайгаа дахин хэзээ ч уулзахгүй гэдэгтээ сая нэг итгэж, хэзээ ч халуун ам бүлээрээ цугларахгүй болсныг ойлгосон доо.