ӨНӨӨДӨР

Тэнгис давалгаална
Тэнд миний залуу нас…
Тэнгис давалгаална
Тэнд миний гуниг зовлон…

Зул манднам!
Зуун мэт он жил өнгөрнөм
Цалгилах тэнгисийн давалгааг ширтнэм
Цахлайн сүрэг уй зарлан ниснэм

Үл мартагдах бүхнээс минь гуниг нэхэж
Үсний минь ширхэгийг бууралтуулах
Тэлмэн цэнхэр тэнгисийн эрэг дээр
Тэргэл саранд ойрхон суунам би…

ҮНЭ ЦЭНЭ

Гомдлын нулимс зүрх рүү урсана. Огтхон ч аниргүй. Тэндээс өнгөрсний ул мөрийг нэхнэ. Аз жаргалтай байсан үеүд минь хамгаас тодхон санагдана.
Харуусан уйлахад хамар шархирна. Өнгөрсөн, одоо, ирээдүй гурван цагийг хамтад нь бодно. Тийн бодох тусам ганцхан энэ удаа ханатлаа уйлмаар санагдана.
Гомдол, харууслын нулимс гашуун. Дурсах бүр улам гашуурна. Харин баярын нулимс ямар амттай билээ? Дахиад л түүнийг өнгөрснөөс эрнэ. Хэзээ нэгэнтээ надаас баярын нулимс гарсан л байх ёстой доо.
Амтыг нь мартчихаж...Аягүй бол гашуун байсан даа...

ХАВАР

Харанхуйд гэрэлт цох нисэх мэт одод жирвэлзээд
Харзны ус ханзарсаар их мөрөнд уусахад
Хамаг уйтгараа гээж, шинэ мөрөөдөл тээн
Гэгээн сайхны төлөө амьдарч эхэлнэ

Өдөө засаад шувууд жаргалтайг харахад
Өглөө босоход модод ногоорон угтахад
Хэн нэгэнд гомдсоноо мартаад, шинэ хайр мөрөөсч
Гэгээн сайхны төлөө амьдарч эхэлнэ

ЦОНХ

Гэрэлтэй байхад нь би алхаж өнгөрсөн юм. Харанхуй, буцаад алхаж зүрхэлсэнгүй. Тэр намайг мартчихсан байвал яана? Тэгээд л өглөө болохыг хүлээв. “Унтаа байлгүй дээ” гэж бодогдовч явчихаж чадсангүй. Тэр л цонхыг ширтэн гэрэл хүсэн зогссоор байна...

ТОЛЬ

-Толь хагарсныг анзаарав уу?
-Үгүй...
- Хөрш эгч толио хага шидчихлээ...
-Яасан гэж?
-Энэ эгч өглөө эрт ажилтай. Мэдээж босоод толинд харсан байх л даа. Магадгүй нүүрээ будаж суусан ч юм билүү...
-Тэгээд?
-Тэгээд яахав дээ гэнэтхэн дургүй нь хүрчихгүй юу...
Тэр над руу нэг том харснаа хөнжлөө толгой дээгүүрээ нөмрөөд чимээгүй болчихов.
Бас л толины тухай бодож байгаа байх даа...

Цас орох уйтгартай...

Цас орох уйтгартай
Бороо орох ч уйтгартай
Цаг хугацаа шил даран
Мөрдөөд байх нь шаналгаатай

Хайрлах ч уйтгартай
Хайрлахгүй байх ч уйтгартай
Хайрлах хайрлахгүйн шалтгааны
Хаана нь нуугдаж үлдэх вэ?

Амьдрах уйтгартай
Амьдрахгүй баймаар ч уйтгартай
Адармаатай энэ орчлонгийн
Эрэг шураг болох гэж ээ...

Бүх юмс...

***
Бүх юмс хуучин санагдаад
Бүүр алсад одохсон гэх
Хүсэл минь чээж урнам
Хүнийрхүү алхнам.

Өвлийн нар энэ бишүүрхлийг
Өөртөөн тээж одоход
Үдэш нь би гунихаа болиод
Өнөөх л хуучин номоо сөхнө…

Хөшигний цаана...

Хөшигний цаана ямар амьдрал буцлаж байгааг
Үзнэ гэхээс айж байна, тэртэй тэргүй ойлгомжтой!
Хүмүүсийн нүднээс олж харсан бишүүрхэл
Сибирийн цөллөгийг санагдуулаад, (хэзээ нэгтээ номноос уншсан)

Шүлэг бичнэ хэмээн
Шөнөөр гуниж, өдрөөс нуугдан
Нам гүмд нам гүмийн тухай
Гав ганцаар чив чимээгүй бодлогоширном.

НҮД

Хэн нэгний гараа гаргаж урласан магадгүй хайртай хүнийх нь ч юм уу нүдний харц хаа нэгтээх гудамжин дахь хананаас дэргэдүүр нь өнгөрөх хүн бүхнийг ширтэн байдгийг анзаараад би ч гэсэн түүний нүдийг (би түүнд хайртай юм) чадан ядан урлаад өрөөнийхөө хананд наачихав. Тэр нүд орсон, гарсан бүхнийг аврал хайсан ч юм уу, урин дуудсан харцаар ширтдэгсэн.
Гэнэтхэн нэг өдөр ээжийнхээ нүдийг зураад ханандаа наачихмаар санагдав. Намайг алсад одоход минь сүү өргөөд нулимсандаа бүрэлзэж хоцорсон тэр нүдийг шүү дээ.
Гэвч сэтгэлд минь тэгж их ойрхон байгаа мөртлөө цааснаа үл бууна. Арав, хорь … түүнээс ч олон хуудас галд өргөгдлөө. Өргөл болон дүрэлзэх дүрээ олоогүй зурагнуудын утаанд өөрийн минь нүд нулимстдагсан. Ингэж суухдаа ч би ээжийнхээ нүдний харцыг тодоос тодхон санадаг байв.
Нэг л өдөр зурж эхэлсэн шигээ нэг л өдөр зурахаа болив. Донж төгс гэгч сэтгэлээс өөр хаана ч байдаггүйг ухаарсан тэр цагаас хойш би дахин бийр, будаг бариагүй юм даа.

“ҮҮР ШӨНИЙН ЗАВСАРТ” ХЭМЭЭХ БҮЛЭГ ШҮЛГЭЭС...

Чи бидэн хоёр
Чимээгүй алхана
Сар дагасаар л…
***
Үнсмээр
Үнэрт чинь согтмоор
Үхэлд тэгвэл ойртох байх даа!
***
Сар нуугдах эгшинд
Уруулыг чинь үнсэхсэн
Аз жаргал аа…
***
Чинийхээ тухай бодоход
Цас улам лавсана
Чи минь даарч байгаа даа
***
Хайртай түүнтэйгээ
Хэзээ уулзахыг минь
Хэлээд өгөөч ээ! хэмээн
Нойр хулжсан шөнө
Номоор мэргэлж суунам
***
Алган дээр минь
Алгаан тавиад
«Ахиад уулзахгүй биз дээ» гээд
Хоолой нь зангирсан бүсгүй
Холын холд суудаг аа!
***
Бэлэглэнэ дээ! гэж
Бодож яваа
Бөгжний минь ижлээр
Өөр хүн чамайг минь
Өрсөөд гоёчих вий дээ!
***
Тэр л замыг ширтэж
Тэнгэр бурхнаас гуйн
Хүлээж цөхлөө, чамайгаа
Огт санаандгүй байхад минь
Ороод ирдэг ч болоосой!
***
Мэндлэхийнхээ далимаар
Аяархан барьдаг гарыг чинь
Миний танихгүй хүн
Хөгжилтэйхэн атгаад
Хөөрөн гүйхийг харлаа…
***
Бусдаас нууж
Чинийхээ төлөө
Бурханд мөргөөд
Санаа алдах минь
Сар мэт
***

Нутгийн минь тэртээгээс...

Нутгийн минь тэртээгээс
Нулимс нь юм шиг
Бороо цайрахад
Ээжийгээ би
Элэг эмтрэн санана